اسکن های مغزی نشان داده که افراد با و بدون اختلال افسردگی مقاوم به درمان تفاوت‌هایی در اتصالات عصبیف ویژگی های متناظر بالینی و پاسخ به درمان دارند. تحریک مغناطیسی فراجمجمه‌ای (TMS) موجب کاهش علائم در افرادی که به درمان دارویی و روان درمانی پاسخ نمی‌دهند، می‌شود.
اگرچه موفقیت این درمان نیز تضمین شده نیست و برخی خیلی کم و برخی اصلاً پاسخ نمی‌گیرند.
در نتایج یک مطالعه که در تاریخ پنجم دسامبر در مجله Nature Medicine منتشر شد، به این نکته اشاره شد که محققان ممکن است با استفاده از تصویربرداری نورونی، بیماران افسرده که مقاوم به درمان هستند و به احتمال بیشتری می‌توانند از TMS بهره ببرند را شناسایی کنند.
یک تیم به رهبری کانر لیتون (دستیار پروفسور درنوروساینس و روان پزشک در کالج پزشکی ویل در نیویورک) 711 نفر شرکت‌کننده شامل 333 بیمار با اختلال افسردگی و 378 نفر به عنوان گروه کنترل با شاهد را با استفاده از FMRI تصویربرداری کردند.
این اسکن‌ها که در مرحله استراحت مغزی صورت گرفت محققین را قادر ساخت تا اتصالات عملکردی یا قدرت ارتباطات بین نواحی مغزی را مشاهده کنند.
از طریق مقایسه‌ی بیمارانی که اختلال افسردگی داشتند با آنها که نداشتند محققان توانستند نواحی با اتصالات غیرطبیعی را شناسایی کنند.
محققان در بیماران افسرده الگوهای غیرطبیعی مختلفی از فعالیت را یافتند که در 4 زیر گروه قرار می‌گرفت.
بر طبق نظر لیستون بیمارانی که در یک زیر گروه مشابه قرار گرفتند علائم مشابهی نیز از اضطراب و عدم لذت داشتند زیر گروه ها شامل موارد زیر است:
- میزان اضطراب زیاد و عدم لذت زیاد
- میزان اصظراب کم و عدم لذت کم
- میزان اضطراب کم و عدم لذت زیاد
- میزان اضطراب زیاد و عدم لذت کم
لیتون عقیده دارد از زمانی که ما این 4 زیر گروه را به صورت مجزا درنظر می‌گیریم نیاز به تهیه مدارک و شواهدی داریم که آنها قابل بررسی و مشاهده کنیم.
او معتقد است که هرکدام از این زیر گروه ها یک نیم رخ بالینی متفاوت دارد اما ما قادر نیستیم این زیر گروه ها را با ارزیابی کلینیکی در یک شخص مشخص کنیم.
لیتون و همکارانش یک ویژگی قابل مشاهده‌ی دیگر را آزمون کردند و آن چگونگی واکنش بیماران به TMS بود.
البته قبل از این گفته ها محققان پیش‌بینی می‌کردند که بیماران در زیر گروه های متفاوت به درمان نیز متفاوت پاسخ می دهند.
در نتیجه آنها گمان بردند که 124 بیمار مقاوم به درمان با اختلال افسردگی که به TMS جواب داده بودند احتمالا به دلیل زیر گروه ارتباطی آنهاست. در میان گروه ها میزان درجه ی پاسخ از 25 تا 82 درصد درجه بندی شد.
پس از مشاهده این ویژگی ها که بین پاسخ دهنده ها مشابه بود تیم توانست یک نیم رخ ارتباطی به میزان پاسخ به TMS تهیه کند تا 89 درصد صحت تشخیص داشت در مقایسه با ارزیابی بالینی که حداکثر تا 62 درصد صحت دارد.
لیتون امیدوار است این یافته های مثبت محققان را تشویق کند تا از این نیم رخ به عنوان راهنمای تشخیصی و درمان بالقوه در بیماران افسرده مانند دیگر اختلالات روان پزشکی استفاده کند.
لیتون گفت برخلاف افراد با اختلال نورولوژیکی بیماران با اختلالات روانی نیز باید از یک اسکن مغزی به صورت روتین استفاده کنند او عقیده دارد که شکل در میان میلیون ها اتصال نورونی قرار گرفته است.
لارنس پرایس پروفسور روان پزشکی و رفتار انسان در مقایسه پزشکی آلبرت در دانشگاه براون نیز به نتایج این مطالعه خوش بین است.
او معتقد است که شاید در ابتدا هزینه ی تصویربرداری کلینیکی بالا باشد ولی در کل درمان TMS 5 هفته یا کمی بیشتر طول می کشد و هزین هها نسبت به درمان های دیگر کاهش می‌یابد و ما نتایج بهتری را نیز می‌گیریم.
لینک های مفید: